''Onunla aşkımız, o diyorum ona, bir kez söylenmiş ve istense de bir daha geri alınamaz kırıcı sözler gibiydi''

Kahve içtim, fincanı kapattım. Teyzem gelse de falıma baksa.

Evde yalnız kalmayı eskiden çok severdim. Artık hiç sevmiyorum. ''Yalnız'' kalmayı sevmiyorum. Ne sokaklar iyi geliyor bana aslında, ne insanlar, ne eşyalar, ne odam, ne kitaplarım. Hiçbir şey yalnızlığımı alıp götürebilecek, içimdeki boşluğu ve ıssızlığı doldurabilecek büyüklükte değil sanırım.

Yorgunum.