Her şeyin şu yazdığım şeyle noktalanıp sonra yine ona dönmesi ne trajik. Hem de ne trajik.

Kimseyi kollarından yakalayıp zorla hayatında tutamayacağın gerçeğiyle yüzleşiyorsun. Bazen çok kırıyor. Sen istediğin kadar çabala, istediğin kadar diren gitmek isteyen yine gidiyor. Sana da arkasından bakmak kalıyor. Elinde avucunda kalan silik anılarla.
Ya da ben hep bu noktada kalıp arkadan bakan olmaya mahkumum. Ötesi yok.
Zerre akıllanmıyorum.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder