Ne kadar da insanız hepimiz aslında. Birimiz bir diğerine kendisine yapılanlar için kızsa da, perişan da olsa, nefret de etse zamanla her şey hafızanın derinliklerinde kayboluyor. Büyük sözler, büyük hakaretler, büyük üzüntüler hiçbir şey sonsuza kadar kalmıyor. İstense de hatırlanmıyor. Asla unutmam, unutamam dediğimiz şeyler, hiçbir zaman geçmeyeceğini düşündüğümüz acılar unutuluyor, geçiyor, bitiyor ya zaman içinde. İşte bu yüzden ne kadar da insanız. Sonsuza kadar içimizde kalacağını düşündüğümüz şeyleri hiç fark etmeden nasıl da atıyoruz içimizden. Nasıl da siliveriyoruz kendimize bile sezdirmeden. Yapabileceğimizi düşünsek bile hiç kimseye ya da hiçbir şeye devamlı olarak kin duyamıyoruz.