Ben mutluyken yazamıyorum. Bu bir gerçek.
Kelimelerim, cümlelerim acıdan besleniyor sadece sanki. Acıyı tanımlamanın bir çok yolu var çünkü ama mutluluğun yok. Mutluluk sonsuz, uçsuz bucaksız bir ova gibi. Bu sefer de şöyle bir şey yapabilirim; ''Mutluluk bir ovanın düz oluşu gibi bir şey.'' Canım Cemal.
Atkısına bakıyorum. Kokusu hala duruyor. Bana gerçek olduğunu hatırlatacak somut şeylere ihtiyacım var. Gerçek olduğunu, yaşadığım her şeyin geride kaldığını ve artık onun sadece onun benimle olduğunu hatırlatacak somut şeylere. Bu atkı güzel bir yardımcı. Bakıyorum, görüyorum, ''Evet.'' diyorum, ''O artık benimle. Hep benimle.''