Bir kutu antidepresan almışcasına hissizim, dünya yıkılsa umrumda olmayacak adeta.

Kendimi kötü düşüncelerle sınayıp tepkilerimi ölçüyorum ama yok, zerre duygu, his yok içimde şu an. Sevdim bu halimi. Sanki acı yokmuş, hiç olmamış, uyuşmuş gibi. Bazen hissizlik hissetmekten daha cazip. Acı çekmeye dayanamadığımız için yeri geldiğinde bile isteye uyuşturmuyor muyuz kendimizi, ağrı kesicilerle, morfinlerle. Bu da vücudumun bana yardımı herhalde. ''Yeter bu kadar acı, biraz nefes al bakalım, evet böyle işte aferin, hiçbir şey hissetme bir süre.'' dedi sanki. Bir anda ama. Buna alışmak istemiyorum hiç. Geldiği gibi gitmesinden korkuyorum. Böyle devam edemez mi hep? Bence etsin. En azından acı hissinden mutluluk hissine tamamen geçene kadar bir şey hissetmeyeyim. Sonra bir bakayım, mutlu olmuşum.